Sopot (Zoppot) był przez stulecia niewielką wioską rybacką, a pierwsza pisemna wzmianka o Sopocie pojawiła się w 1283 r. w związku z oddaniem tych terenów przez księcia Mściwoja II cystersom oliwskim. Jednak już w VII - XI wieku na terenie Sopotu istniało wczesnośredniowieczne grodzisko, którego elementy zachowały się przy ul. Haffnera.

Od połowy XVI w. zaczęły powstawać w Sopocie letnie rezydencje należące do gdańskich patrycjuszy jednak charakter samej wsi pozostał niezmieniony. W 1819 sopocki posesor, Carl Christoph Wagner, podjął pierwsze próby uruchomienia kąpieliska morskiego - wybudował przy plaży skromny budynek wyposażony w wanny do kąpieli ciepłych oraz kabiny-przebieralnie. Przedsięwzięcie Wegnera nie przyniosło jednak sukcesu. Dopiero cztery lata później, w 1823 r. Jean Georg Haffner buduje zakład kąpielowy, następnie dom zdrojowy z założeniem parkowym i niewielkie molo. Data ta uznawana jest za początek sopockiego kurortu. W 1842 r. Ernst Adolf Böttcher rozbudował Dom Kuracyjny oraz wystawił pierwszy w Sopocie teatr. Wybudował również nowe łazienki.

Pod koniec XIX w. po uruchomieniu linii kolejowej łączącej Gdańsk z Koszalinem następuje bardziej dynamiczny rozwój Sopotu. Powstaja nowe pensjonaty i restauracje, wzrasta liczba kuracjuszy. W 1881 r. oddano do użytku nowy dom zdrojowy usytuowany przy wejściu na molo. 8 października 1901 r. na mocy edyktu cesarza Niemiec, Wilhelma II, gmina wiejska Sopot otrzymała prawa miejskie. Nowo wybrany burmistrz Sopotu oraz zarząd miasta rozpoczął urzędowanie 1 kwietnia 1902 r. W 1903 r. powstaje zakład balneologiczny oferujący kapiele kąpiele w gorącej wodzie morskiej, masaże i kąpiele błotne. Zachowana do dziś budowla, ozdobiona wysoką wieżą, stanowi jeden z bardziej charakterystycznych elementów sopockiego krajobrazu. Trzy lata później, przy szerokiej plaży wybudowano nowe Łazienki Południowe - drewniany budynek nawiązujący do architektury staronorweskiej. W tym czasie zaczyna się rozpowszechniać nowe określenie Sopotu – Riwiera Północy. Powstają korty tenisowe, na terenie wykorzystywanym przez huzarów do organizacji gonitw, z inicjatywy Augusta von Mackensena powstaje tor wyścigów konnych, a w 1909 r. w lesie otwarta zostaje opera leśna. W 1910 r. rozpoczęto wznoszenie nowego (trzeciego) Domu Kuracyjnego. Prowadzona na wielką skalę inwestycja zakończona została w roku 1912. Rozległy kompleks zabudowań III Domu Kuracyjnego mieścił m.in. pokoje hotelowe, restauracje, winiarnię, salę teatralną.

W 1920 r. na mocy postanowień traktatu wersalskiego proklamowane zostało Wolne Miasto Gdańsk, które objęło swoimi granicami również powiat miejski Sopot. Przez blisko dwadzieścia lat północna granica Sopotu stanowiła jednocześnie granicę państwową między Wolnym Miastem Gdańsk a Rzeczpospolitą Polską. W 1920 r. otwarte zostaje w Sopocie kasyno, a w 1927 r. w jego sąsiedztwie wybudowano najdroższy, najbardziej luksusowy i wytworny hotel w Sopocie - Kasino-Hotel z kawiarnia i tarasem tanecznym na otwartym powietrzu. Sopockie molo zostało przedłużone osiągając długość ponad 511 m. Liczne restauracje, pensjonaty i hotele przyciągają w tym czasie do miasta rzesze turystów z całego świata.  

Wielu melomanów ściągała do Sopotu opera leśna i wystawiane w niej opery. 11 sierpnia 1909 r. uroczyście otwarto scenę przedstawieniem "Das Nachtlager in Granada" Conradina Kreutzera. W 1922 r. po raz pierwszy wystawiono operę Ryszarda Wagnera "Zygfryd" wysoko ocenioną przez krytyków. Od 1924 roku, kiedy to wystawiono "Walkirię", opery Wagnera wystawiane były w Sopocie corocznie. Na scenie opery występowali tylko najlepsi i najsławniejsi śpiewacy: Swen Nilson, Erna Schluter i światowej sławy dyrygenci: Karl Tutein, Roger Heger, Franz von Hoesslin.

W operze leśnej wystawiono wszystkie opery Wagnera oprócz "Tristana i Izoldy". "Tannhäusera" wystawiono w latach 1925, 1933, 1939, 1940 i 1941, "Lohengrina" w latach 1926, 1932, 1937 i 1938, "Parsifala" w 1928, 1936 i 1937, "Śpiewaków norymberskich" w latach 1929, 1934, 1935, 1941 i 1942, "Holendra tułacza" w 1940, "Rienzi" w 1935 i 1936. Poszczególne części Tetralogii wystawiano samodzielnie - "Zygfryda" wystawiono w 1922 i 1942, "Walkirię" w 1924 i 1934 a "Zmierzch bogów" w 1927. Jako trylogię wystawiono je po raz pierwszy w 1931. "Złoto Renu" wystawiono w ramach pełnego cyklu Pierścienia Nibelunga w latach 1938 i 1939. Ostatnie przedstawienie oper Wagnerowskich miało miejsce w 1944 r., kiedy to wystawiono trzy spektakle "Zygfryda". 6 grudnia 1944 roku umiera na serce wieloletni dyrektor Opery Leśnej Hermann Merz, co definitywnie kończy okres Festiwali Wagnerowskich w Sopocie.